• De Neerlandia wandelclub
• Tips voor bergwandelingen
• Le brame du cerf

De Neerlandia wandelclub

De wandelclub is bedoeld voor leden van Neerlandia, van de Facebookgroep Neerlandia Toulouse en hun familieleden.De wandelclub trekt er op onregelmatige momenten en in wisselende samenstelling op uit in de (verre) omtrek van Toulouse.
Alle leden van de wandelclub kunnen het initiatief nemen voor een wandeling. De aankondiging van de wandeling wordt geplaatst in de WhatsApp wandelgroep. Bij een groot aantal deelnemers kan de groep worden gesplitst in een groep ‘flinke doorlopers’ en een groep ‘rustig-aan-lopers’.
De communicatie verloopt via 2 WhatsApp-groepen:
1e: in de WhatsApp wandelgroep ontvangt u alle aankondigingen en algemene informatie
2e: per wandeling wordt een aparte WhatsApp-groep gevormd met de naam van de wandeling, waarin alle details worden vermeld en nadere afspraken, oa voor carpoolen, worden gemaakt. Deze groep wordt na de wandeling weer opgeheven.

Geef ons daarom uw telefoonnummer door. Wie WhatsApp niet gebruikt kan per sms op de hoogte blijven, al geven we de voorkeur aan communiceren via WhatsApp.
In de aankondiging van de wandeling vindt u algemene informatie over de wandeling: datum, dagdeel, plaats, lengte en duur van de wandeling, hoogteverschillen. Op basis van die informatie kunt u een inschatting maken of de wandeling voor u geschikt is.

Als u geïnteresseerd bent in de wandeling, geef u dan op. Dan zorgen we dat u toegevoegd wordt aan de specifieke WhatsApp-groep voor die wandeling. Daar kunt u uiteraard vragen stellen en opmerkingen plaatsen en ook carpoolen kan in die Whatsapp groep geregeld worden.
U kiest per keer of u meegaat. Heeft u zich opgegeven, maar ziet u er toch vanaf? Laat dat dan weten zodat we niet voor niets op u wachten.

Als de weersverwachting voor de gekozen dag niet (zo) goed is, dan laten we kort van tevoren weten of de wandeling doorgaat.

Honden en andere (huis)dieren mogen niet mee.

Houd er rekening mee dat de initiatiefnemers geen professionele gidsen zijn, maar enthousiaste wandelaars die het leuk vinden om gezamenlijk de natuur in te gaan. Zij kennen de wandeling soms nog niet en kunnen zich misschien een keer in de route vergissen.

Iedereen neemt op eigen verantwoordelijkheid deel aan de wandelingen. De initiatiefnemers en Neerlandia kunnen niet aansprakelijk worden gesteld in geval van voorvallen tijdens de wandeling waardoor u zich benadeeld voelt (bijvoorbeeld: als u struikelt en een enkel verstuikt, of als de wandeling langer duurt of moeilijker is dan verwacht, etc.).

U wandelt mee op eigen risico; de verzekering van Neerlandia dekt geen sportieve activiteiten.
We adviseren voor alle wandelingen: stevige wandelschoenen met goed profiel, aangepaste kleding en water. Wandelstokken kunnen van pas komen om de knieën te sparen bij hoogteverschillen en om uitglijden in de blubber te voorkomen 😉 (Wij spreken uit ervaring!). Meer tips over goed voorbereid op pad gaan vindt u in het artikel hieronder. Neem voor meer informatie over de wandelclub contact op via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. of Facebook Neerlandia Toulouse.

Goed voorbereid op pad gaan

• Lees de beschrijving van de wandeling goed en informeer naar de weersomstandigheden. Op basis daarvan bepaalt u of uw fysieke conditie voldoende is om mee te doen en hoe u zich het beste kunt voorbereiden.
• Gebruik in alle seizoenen goede wandelschoenen waar uw voeten al aan gewend zijn om ongelukken en blessures te voorkomen. Kies stevige schoenen met een goed profiel.
• Neem schone schoenen mee om in de auto te gebruiken. Na periodes van regen kunnen de paden in de regio erg modderig en glad zijn. Ook is het heuvelachtig rondom Toulouse.
• Wandelstokken kunnen van pas komen om de knieën te sparen bij hoogteverschillen en om uitglijden in de blubber te voorkomen. De telescopische variant vindt makkelijk een plekje in de rugzak.
• Zorg dat u gewapend bent tegen voorspelde én onverwachte weersomstandigheden: een flinke bui, stevige koude wind of een brandende zon kunnen het plezier aardig vergallen.
• Wat stopt u In de rugzak? Maak uw keuze uit de checklist:
  - lichtgewicht regenjack/windstopper
  - extra t-shirt of trui
  - petje/hoedje, zonnebril, zonnebrandcrème, lippencrème, anti-muggen en -teken middel
  - muts, handschoenen, sjaal
  - iets te drinken (altijd) en evt. ook te eten
  - EHBO doosje (pleisters, tekentangetje, zwachtel, arnica, paracetamol)
  - wandelstokken
  - fototoestel
  - de beschrijving van de wandeling, persoonlijke papieren (rijbewijs ed) en telefoon

* Bij wandelingen van de Neerlandia wandelclub mogen honden en andere (huis)dieren niet mee.

  Foto : tourisme-hautes-pyrenees.com

[Terug omhoog]

Tips voor bergwandelingen

De Pyreneeën zijn prachtig en je kan er heerlijke tochten maken. Maar wandelen in de bergen brengt risico's met zich mee en u bent verantwoordelijk voor uw eigen veiligheid. Bereid de bergwandeling daarom goed voor. Hieronder staan wat adviezen voor bergwandelingen, gevolgd door enkele links voor meer informatie.
Bij bergwandelingen is de moeilijkheidsgraad van de wandeling afhankelijk van het hoogteverschil, de duur van de wandeling en ook aan de hoogte zelf; hoe hoger je in de bergen gaat, hoe minder zuurstof er is. Dat vergt dus meer inspanning, m.n. boven 2000 à 2500 meter.
Check altijd de weersvoorspelling voordat je de bergen intrekt. Hou er ook rekening mee dat het weer erg wisselvallig is in de bergen en snel om kan slaan. Dus ook als je bij prachtig zonnig weer vertrekt is een regenbui niet uitgesloten. Meteo France heeft een speciale rubriek voor de bergen, m.n. in de winter.
Neem goed nota van de lengte en de duur van de wandeling en van het hoogteverschil en de maximale hoogte. In gidsen staat dikwijls ook de moeilijkheidsgraad en het technische niveau vermeld dat nodig is. Kies een wandeling die past bij uw lichamelijke conditie. Overschat uzelf niet. Als u nog niet eerder gewandeld heeft in de bergen, kies dan een makkelijke wandeling of neem een berggids. Leer hoe een kaart en kompas te gebruiken.
Weet dat er elk jaar (dodelijke) ongevallen zijn in de bergen, vaak door onvoldoende voorbereiding of doordat de risico’s niet goed zijn ingeschat.
In Toulouse zijn ook bergwandelclubs die begeleide groepswandelingen organiseren. Zo kunt u veilig de bergen in en ook andere sportievelingen ontmoeten. Drie bekende clubs zijn:
Club Alpin Français (‘le CAF): https://www.clubalpintoulouse.fr/
Bij Pyrénées Club kunt u zich af en toe inschrijven. https://www.pyreneesclub.fr/
Club des mountagnols http://lesmountagnols.e-monsite.com/
In de plaatsen rondom Toulouse vindt u ook kleinere clubs. Ideeën voor wandelingen, ook in de sneeuw: http://www.rando-marche.fr/

Uitrusting

• Pas uw uitrusting aan de wandeling aan: een zeer technische wandeling vereist een specifieke uitrusting, een zeer lange wandeling vereist een zo licht mogelijke rugzak. Koop een goede rugzak die steun geeft op de heupen. Zo heeft u geen last van uw schouders. Bij Decathlon hebben ze exemplaren voor een zeer redelijke prijs. Voor een technische uitrusting is er ‘Le vieux campeur’ en ‘Chullanka’.
• Neem een wandelgids en een gedetailleerde kaart mee. Geef de voorkeur aan een lichte camera.
• Neem altijd voldoende water mee (1,5 liter is over het algemeen het minimum voor een dagwandeling in de bergen) in een lichtgewicht fles, evenals wat snelle suikers (mueslirepen, gedroogd fruit). In de winter is een lichtgewicht thermosfles met een warme drank vaak prettig.
• Gebruik geschikte wandelschoenen waar uw voeten al aan gewend zijn.
• Bedenk dat het weer erg wisselvallig kan zijn in de bergen, en rust je dienovereenkomstig uit. De gouden regel is die van drie lagen: een ademende laag dicht op de huid, een warme laag erboven, een laag ter bescherming tegen wind en regen erboven. Afhankelijk van de weersomstandigheden (en of u daalt of stijgt) kan u deze dan aan of uitdoen. Een katoenen T-shirt wordt snel nat als u stijgt. Neem er liever één van ander materiaal of neem een extra T-shirt mee.
• Bescherm uzelf al naar gelang de weersomstandigheden: hoed / pet, zonnebril, zonnebrandcrème voor de huid en lippen in geval van zon, en handschoenen en muts in geval van kou.
• Als u contactlenzen draagt, is het raadzaam om een noodbril mee te nemen.
• Denk aan: carte vitale, mutuelle, uw bloedgroep en uw verzekeringsnummer/papieren (het is altijd raadzaam te checken of u goed verzekerd bent in de bergen. Soms zit zo’n verzekering inbegrepen bij uw betaalkaart).
• een voldoende opgeladen gsm (het alarmnummer is 112).
• en verder: een overlevingsdeken, een aansteker of lucifers in werkende staat, een zaklamp, een fluitje, een EHBO-doos (genoeg om snijwonden, blaren, schokken, verstuikingen, steken, zonnebrand, enz. te behandelen). Voor blaren is er bijvoorbeeld ‘Compeed’. Deze bedekt de blaar en u kunt dit meerdere dagen laten zitten. Ook zijn er sticks als de huid begint te branden maar er nog geen blaar is.
• Wandelstokken. Het handigste zijn “bâtons téléscopiques” die tot klein formaat kunnen worden geschoven en dus een plaatsje in de rugzak hebben voor de momenten dat u ze niet wilt gebruiken.
• Een reservepaar sokken kan handig zijn als u gevoelig bent voor voetproblemen.

Zie ook hierboven bij “Goed voorbereid op pad gaan”.

 Foto : tourisme-hautes-pyrenees.com

Algemene aanbevelingen

• Als u in groepsverband wandelt, ga in uw eigen tempo maar respecteer het tempo van de anderen. Als u op zoek bent naar prestaties, doe dat dan alleen met een homogene groep met gelijkaardige motivaties.
• Zorg voor voldoende pauzes voor alle leden van de groep. Het komt vaak voor dat de eersten in de groep de pauzes verkorten van degenen die ze het meest nodig hebben.
• “Samen uit, samen thuis”: blijf bij elkaar, dat is belangrijk in de bergen. Hou rekening met personen die langzamer zijn.
• Zorg altijd voor ruimte in de planning voor een mogelijk probleem (letsel, plotselinge weersverandering, verdwalen, enz.).
• Drink geen water uit bronnen en rivieren als ze niet uitdrukkelijk als drinkbaar zijn aangemerkt; helder water betekent niet dat deze te drinken is. Het kan toch vervuild zijn door uitwerpselen van dieren.
• Gooi niets in de natuur, ook geen sigarettenpeuken of sinasappelschillen. Vergeet niet om een tas mee te nemen waarin u uw afval kunt meenemen.
• Denk aan een paar vellen toiletpapier te nemen voor het geval dat … en verberg het gebruikte papier onder bladeren of stenen.
• Voor de natuur is het beter niet buiten de paden te lopen. Sommige bloemen en planten zijn beschermd.
• Respecteer privé-eigendom, gewassen, vee. Vergeet niet om de hekken achter je doorgang te sluiten.

Handige Links:

De eerste keer wandelen in de bergen: https://www.indebergen.nl/weblog/16686-de-eerste-keer-wandelen-in-de-bergen-13-tips/
Bergwandelen voor beginners: https://www.oppad.nl/bergwandelen-voor-beginners-tips-voor-in-de-bergen
Tips bergwandelen: https://nkbv.nl/kenniscentrum/10-tips-bergwandelen.html#

Veel plezier!

[Terug omhoog]

Le brame du cerf

In een krantje las ik over de organisatie 'Culture Montagne', die gedurende het hele jaar door tochten organiseert in de Pyreneeën. Zo kwam het dat ik begin oktober de Pyreneeën ben ingetrokken voor een wandeltocht met als thema 'le Brame du Cerf': het burlen in de bronsttijd van de mannetjesherten.

Vanuit het verzamelpunt Saint-Gaudens reden we met een aantal auto's naar het vertrekpunt van de eerste wandeling (Couledoux). Om zoveel mogelijk herten te kunnen zien, had de ervaren berggids bewust twee wat meer afgelegen valleien uitgezocht.

Om er te komen, wandelden we via allerlei weilanden, bospaden en wildsporen af en toe redelijk steil omhoog. Gelukkig was er ook regelmatig tijd om wat te eten enz. Onderweg werden we gadegeslagen door grote kuddes geiten of paarden. Tegen het einde van de middag kwamen we op een grote heideachtige vlakte (op ca. 1600 m hoogte) waar het geburl al goed hoorbaar was.

Een paar grote mannetjesherten liet zich zien in hun poging de hindes te imponeren. In combinatie met de ruige natuur een overdonderend schouwspel. Toen om een uur of acht 's avonds de schemer inviel, werd het tijd voor de terugtocht bergafwaarts. En dus slingerde een hele rij led-lampjes door de bossen de berg weer af, onder het vriendelijke geklingel van de berggeiten.

Na een kop warme thee bij de auto's vertrokken we naar overnachtingsplek in een dorpje verderop (Boutx). Dit bleek een sfeervol opgeknapte oude vakantiekolonie te zijn, waar het niet alleen gezellig was, maar waar ze gelukkig ook heerlijke bedden hadden. Kijk maar eens op: www.chalet-eyloungas.com

Na een heerlijk ontbijtje stond de volgende dag de gids weer op de stoep voor de tweede wandeling. Dit keer een ander gebied (Col de Mente): opnieuw een vallei met burlende herten, rondcirkelende gieren en fantastische uitzichten op de omringende bergtoppen (sommige al met sneeuw), mede dankzij het heldere weer. De stroeve benen, pijnlijke voeten en roodverbrande neus na afloop waren het echt dubbel en dwars waard.

Wilt u ook eens roepende mannetjesherten horen? Verschillende verenigingen in de regio organiseren uitstapjes in de bronstijd:

https://www.pyrenees-exploration.com/brame-du-cerf/

https://www.sudfrance.fr/sejour-ecouter-le-brame-du-cerf-en-ariege-DAHU9.html

http://www.feeling-pyrenees.com/-Sejour-Special-Brame-du-Cerf-?public=1&id_mot=63&id_parent=7

[Terug omhoog]

• Skiën met kleine of grotere kinderen
• De garderie
• Privélessen
• Kinderen op wintersport
• Enkele basisadviezen
• Winterplezier

Skiën met kleine of grotere kinderen

U heeft zin om te skiën, maar uw kind is nog klein, misschien te klein om te skiën, misschien te klein om de hele dag te skiën.

U kunt uw kind achterlaten bij de garderie, waar het kind kan spelen in gezelschap van andere kinderen. Wij hebben dit vele malen gedaan met ons dochtertje en ze vond dit op jonge leeftijd veel leuker dan skiën! Wij deden dit ook aan de Spaanse kant van de Pyreneën en al sprak ze geen woord Spaans: ze vermaakte zich er altijd prima en kwam terug met uitspraken als « Hola, guapa! Hola, qué tal?

Wij hebben zeer veel garderies uitgeprobeerd en aan beide kanten van de grens en ook in Andorra altijd goede ervaringen gehad. Natuurlijk doet de een meer dan de ander. Soms is het echt alleen maar een garderie, soms wordt er ook een en ander georganiseerd.

Hier geef ik u enige informatie over de garderie. Per station kan dit verschillend zijn en ook hangt het af van de leeftijd van het kind. Het beste is om even op internet te kijken of te bellen. Maar hier geef ik u een indruk van wat u zo ongeveer nodig heeft.

[Terug omhoog]

De garderie

De garderie is bedoeld voor babies van drie maanden tot en met zes jaar. Allereerst is er wat organisatiewerk ter voorbereiding te doen om het kind in te schrijven:

Het inschrijfformulier: als u naar sommige stations op internet surft, kunt u een pdf-formulier downloaden.

Daarnaast moet u bij de dokter een verklaring vragen voor wat er gedaan moet worden in geval van koorts.

Verder moet u aangeven of het kind allergieën heeft of speciale medische problemen.

U moet een kopie maken van de inentingen (DTP!) die het kind gehad heeft.

Ook moet u het Carnet de Santé van het kind meenemen.

Daarnaast moet u kleren voor binnen (een extra paar kleren) en kleren voor buiten meenemen en eten en drinken en eventueel luiers. Alles moet goed gemerkt zijn met de naam van het kind.

Verder moet u betalen: eraan denken om contant geld of chèques mee te nemen als een credit card niet wordt geaccepteerd.

Vanaf drie jaar kan uw kind naar een jardin d'enfants gaan. Dit hebben wij slechts één keer gedaan, maar dat beviel ons niet, want ons kind werd niet opgeraapt als ze viel. Maar een ander jongetje, die mee was, vond het wèl heel leuk. Ook hier hangt het natuurlijk weer af van de personen die dit leiden maar ook van het kind zelf (is het gemotiveerd? is het handig?).

In Frankrijk wordt meestal aangeraden om als ouder niet zelf te beginnen aan het onderwijzen van uw kind. Daar hebben ze meestal wel gelijk in.

Het voordeel van een cours collectif is dat kinderen elkaar kunnen motiveren.

Dit gaat per niveau waarbij de kinderen telkens een nieuw speldje krijgen aan het eind.

[Terug omhoog]

Privélessen

Hebben (in mijn ogen) vooral zin als u en/of uw kind al een behoorlijk ski-niveau heeft.

Wel kan ik ècht aanraden om hoe dan ook lessen te nemen voor uzelf of lessen te laten nemen door uw kind. Deze wijsheid heb ik uit eigen en andermans ervaringen opgedaan. Zo gaat het sneller en beter. Verder is er nog iets anders: al doende, leert men. Het kost tijd om het skiën goed onder de knie te krijgen.

Met skiën zijn er een aantal onmisbare attributen, afgezien van ski's, skischoenen en stokken.

Kleren: het liefst in verschillende laagjes: in de Pyreneën kan het heel koud zijn bovenaan een winderige top, maar ook heel warm in de beschutting van de wind in de zonneschijn.

hemd met lange mouwen (sous-vêtement), veste polaire (fleecejack) en een sneeuwjack. Zelf zweer ik bij ondergoed gemaakt van « on »natuurlijk materiaal: het voordeel hiervan is dat je het ook redelijk warm hebt, als deze nat is en het snel droogt in tegenstelling tot katoen. Bij de sportwinkel zijn ook goede, warme B.H.'s te koop.

Handschoenen of wanten zijn niet alleen nodig voor bescherming tegen de kou, maar ook voor als u valt.

Zonnebrandspul met een grote factor en een goede zonnebril (liefst catégorie 4, maar minstens 3) zijn zowel voor groot als klein onmisbaar. Ook babies moeten een bril op. Soms is de zon onzichtbaar, maar kunt u toch verbranden.

En dan zijn helmen er niet voor de stoerheid, maar ter voorkoming van hersenletsel. Zeker voor kinderen niet vergeten en ze verplichten, al is het onder protest, deze op te zetten. Wel letten op de grootte van de helm en of deze lucht doorlaat.

[Terug omhoog]

Kinderen op wintersport

Babies en kleine kinderen kunnen naar de Halte Garderie van het skioord. De kinderen kunnen hier spelen en als het mooi weer is, gaan ze soms naar buiten in een speciaal afgesloten gedeelte. Ze worden opgevangen door een professionele kinderopvang. Soms wordt het "carnet de santé" (vooral voor babies) van het kind gevraagd en een verklaring van de dokter, dat het kind geschikt is om in een collectivité (crèche/garderie) te verblijven en wat te doen in geval van koorts. Hieraan denken om dit mee te nemen. Meestal wordt gevraagd een goûter (versnapering) mee te nemen en natuurlijk luiers, een doudou (speeltje, lapje) of zijn speen voor de kleintjes.jk luiers voor de kleintjes.

De Jardin de Neige is een leer- en speelplek voor kinderen van 3 tot 6 jaar. Er zijn skileraren (moniteurs) of -leraressen (monitrices), die de groep enkele basistechnieken leert van het skiën.

[Terug omhoog]

Enkele basisadviezen:

• Bindingen goed af laten stellen door professionelen
• Helm op (en wanten altijd aan)
• De juiste piste kiezen voor het juiste niveau: groene pistes zijn meestal apart van de moeilijker pistes
• De kinderen moeten in goede lichamelijke conditie zijn (regelmatig laten eten en drinken)
• Niet forceren: Zodra het kind moe is, ophouden of pauzes inlassen.
• De beste pistes voor kleine kinderen zijn apart van de andere pistes. Dit is niet altijd het geval.

[Terug omhoog]

Winterplezier

Het is al sinds een week druilerig decemberweer in Toulouse. Baby's, kinderen en oude mensen blijven binnen. Wie werkt, kruipt bibberend achter de ruitenwissers van de auto. Er wordt veel gepraat over rhumes, rhinos en rhinites en er is nauwelijks een mens die zich buiten waagt. "Vous, qui venez du Nord, vous devez être habituée, non ?", wordt er aan me gevraagd. « Eh bien, non!" want dat is nou een van die dingen, waaraan ik al snel volledig ontwend geraakt ben en die ik absoluut niet mis. Dus als een echte Toulousaine mopper en bibber ik mee. De enige die druipnat, maar vrolijk fluitend, na het werk van zijn fiets stapt, is Thierry, mijn man, want koud en regenachtig weer hier, betekent sneeuw in de Pyreneën. Ieder jaar heeft hij, als het echte warme weer opnieuw begint, last van een in Nederland volgens mij totaal onbekend fenomeen, namelijk "zomerdepressie", want dan is het skiseizoen afgelopen! Alleen de hoop op sneeuw in oktober houdt hem, bij wijze van spreken, op de been!

Iedere winter transformeren wij onszelf in sneeuwnomaden en wordt ons leven bepaald door het ritme van doordeweeks werk en school, afgewisseld met al dan niet verlengde weekends, waarin we genieten van de sneeuw, de sneeuwbergen, de natuur, de beweging, de pret en het gezelschap van ons kind en onze vrienden. Waar menig anders mens probeert zo hard mogelijk van de berg af te denderen, is het Thierry's bijna boeddhistische plezier om ieder bochtje dat hij maakt, zo puur, zo soepel en zo mooi mogelijk te draaien, ook waar de pistes makkelijk zijn. Het doel is om te kunnen skiën in sneeuw, die soms meer wegheeft van bikkelhard beton (vroeg in de ochtend) of van een modderpoel (laat in de middag), condities die door de zon en de temperatuurswisselingen in de Pyreneën vooral in het na- en voorjaar veel voorkomen. Door de week worden, na het werk, wintersportcatalogi en skitijdschriften gespeld en geanalyseerd en plannen gemaakt voor nieuwe ski-uitjes. Natuurlijk ben ook ik een enthousiasteling van de lange latten en daarom wil ik het hebben over de revolutie, die de "sports de la glisse" de laatste jaren ondergaan hebben.

Ze kunnen in vier grote hoofdgroepen verdeeld worden : ski de piste, ski de rando, snowboard en ski nordique.

De « gewone » skis, zoals iedereen ze wel kent, worden "skis alpins" of "skis de piste" genoemd. Tegenwoordig zijn de ski's breder en korter dan vroeger en paraboliques, dat wil zeggen smaller onder de voet en breed aan de uiteinden. Er wordt ook wel gesproken van taille de guêpe (wespentaille). Door deze vorm draaien de ski's makkelijker en er is een andere manier van skiën ontstaan, namelijk het maken van grote bochten, waarbij de skiranden als het ware in de ski snijden. Het skispoor van een goede skiër is dan ook te herkennen aan de duidelijke lijnen, die hij in de sneeuw achterlaat. Waar men vroeger met moeite altijd het lichaam dalwaarts moest draaien (hetgeen als een onnatuurlijke houding aanvoelde), omdat de skiër anders viel, kunnen met moderne ski's ook bochten aan de binnenkant (zoals een wielrenner of motorrijder dit doet) genomen worden. Het skiplezier wordt voor beginners en matige skiërs vergroot, omdat de ski's makkelijker wendbaar zijn en beginners daardoor minder vallen.

Dan zijn er nog allerlei "fun"ski's, bij voorbeeld ski's waarmee je voor- en achteruit kunt skiën omdat de uiteinden aan beide kanten omhoog lopen (erg populair bij skiërs, die sensationele, acrobatische sprongen en capriolen uithalen), hele korte skietjes (patinettes of big foot), monoski's (de voeten zitten naast elkaar vast op één brede ski) en squal (de voeten zitten achter elkaar vast op één brede ski).

Voor ski de rando zijn deze ski's totaal ongeschikt: de laarzen zijn lomp en zwaar en de hielen zitten vast aan de ski, dus naar boven lopen is welhaast onmogelijk. Ski de rando(nnée) oftewel bergwandelskiën heeft als doel om naar een bergtop of -pas met ski's te wandelen om vervolgens weer naar beneden te skiën. Het is een heel andere ervaring dan skiën op de piste, omdat men werkelijk midden in de natuur is en op zichzelf en elkaar aangewezen is. Het vergt ten eerste van de skiërs een behoorlijk technisch niveau, wat men alleen verkrijgt door veel zowel op als buiten de pistes te skiën en ten tweede een goede conditie. Beginners op dit gebied (ook al skiën ze fantastisch) moeten dit doen onder begeleiding van al dan niet professionele gidsen, met bergervaring in zomer en winter. Van tevoren moet geïnformeerd worden naar het lokale weer en lawinegevaar (via Internet of telefoon) en het vergt een bepaalde mentaliteit: de langzaamste bepaalt het ritme van de groep, veiligheid staat voorop en niet het doel, de bergtop, die men wil bereiken.

Om zo makkelijk mogelijk naar boven te kunnen wandelen is al het materiaal (ski's, schoenen en stokken) zo licht mogelijk. De schoenen zitten, vergelijkbaar met langlaufschoenen, aan de voorkant vast en de voorste persoon "trekt" een niet te steil spoor, dat de andere groepsleden volgen. De bedoeling is om de ski's naar boven te laten glijden en niet de gehele voet met ski en al op te tillen. Onder de ski's zitten stijgvellen van synthetische huiden, die er met een herbruikbare lijmlaag ondergeplakt zitten. Als het doel bereikt is, worden de stijgvellen in de rugzak opgeborgen en wordt de schoen ook aan de hielkant vastgemaakt. Daardoor ontstaat dus een soort alpine ski.

Van snowboarden heb ik niet veel kaas gegeten, dus houd ik het kort. Net als bij het skateboarden, wordt er door sommige skistations een "half pipe" (van sneeuw) gemaakt voor de snowboarders. Snowboarden schijnt relatief eenvoudiger te leren dan skiën. Vergelijkbaar met de ski de rando , nemen sommige snowboarders sneeuwschoenen (raquettes) om naar boven te lopen met de snowboard, vervolgens wordt er gewisseld: de raquettes gaan op de rug en de snowboard wordt ondergebonden.

De groep van de Ski nordique bestaat uit drie soorten: ski de fond, randonnée nordique, ski de telemark.

Ski de fond (langlauf) wordt gedaan op speciale, redelijk vlakke loipes, waarin een spoor gevolgd wordt. De voorkant van de schoen zit vast en de ski's zijn lang, dun en licht. Een variant voor de zeer sportieve langlaufers is "skating": korte dunne skietjes, waarmee schaatsbewegingen gemaakt worden en waarvoor speciale pistes bestaan.

Bij de ski de rando nordique zijn er iets steviger ski's en schoenen dan de langlaufski's. Ze kunnen gebruikt worden op een redelijk vlak terrein dat niet bewerkt is door loipemachines.

Tot slot de telemark: Hier in de Pyreneën waar weinig vlak terrein is, worden in het algemeen dezelfde ski's gebruikt als voor de alpine ski's. De schoenen zijn ook van vergelijkbare grootte als van alpine schoenen, maar zitten slechts vast aan de voorkant. Door middel van het buigen van telkens één ski wordt naar beneden geskied. Deze ski's kunnen op de pistes en als ski de rando gebruikt worden. Het is een moeilijke techniek, waartoe het beste overgestapt kan worden als men het alpiene skiën of langlaufen tot in de puntjes beheerst en een uitstekende conditie heeft. Anders is het voortdurend vallen en opstaan. Zelfs skileraren beginnen, bij het aanleren van deze techniek, weer op de groene piste (en daarom beginnen de meeste er maar niet aan). Maar wie van uitdaging en elegantie houdt, krijgt waar voor zijn geld.

Tot slot komen de sneeuwschoenen (raquettes) steeds meer in de mode. Men kan van de sneeuw genieten in de wilde natuur zonder het aanleren van enige techniek. Maar sneeuwbergen zijn een gevaarlijke omgeving: hier gelden dezelfde regels als voor ski de rando en men moet zichzelf, groepsgenoten en de omstandigheden nooit overschatten. In de zomer zijn er al bepaalde voorzorgsmaatregelen, in de winter geldt dit nog meer. Maar dat vertel ik u in een volgend artikel.

Mariette Sobels, artikel reeds verschenen in Drop of Stroopwafels

[Terug omhoog]

• Fietsen
• Vélô Toulouse, het Toulousaanse 'witte' fietsensysteem
• Fietskaart en association Vélo
• Fietsparcours in de Haute Garonne
• Mountainbiken oftewel Vélo Tout Terrain (VTT) rond Toulouse
• De spiegologie van het mountainbiken

Toulouse wordt een steeds prettiger stad. Als u mensen spreekt, die hier al dertig jaar wonen, dan hoort u misschien de verhalen hoe vies (er waren nog open riolen) het hier was. Het was ook een arme stad.

Fietsen

toulousevelo.free.fr

Regels voor fietsuitrusting en veilig vervoer van kinderen. Welke fietsverlichting en reflectoren zijn eigenlijk verplicht ?

In Frankrijk zijn voor de fiets zowel voor- als achterremmen verplicht, een bel en reflectoren: wit/geel voor, rood achter en oranje van opzij. Bij onvoldoende licht of slecht zicht moet men een gele/witte voorlichting en rode achterlamp gebruiken.

Welk autozitje voor kinderen?

Kinderen moeten tot 3 jaar verplicht in een speciaal kinderzitje met gordels vastgemaakt zitten. Vanaf 3 jaar kunnen ze in een groter model zitten, waar ze soms met de gewone gordels in vastzitten. Tot ze 1m35 zijn, moeten ze op een stoelverhoger in de riem (die stoelverhogers kunnen overigens soms handig binnen dienst doen aan de eettafel). Groter dan 1m50 hoeven kinderen niet meer op een verhoger. Tussen 1m35-50 ligt het aan de auto, de gordel moet over de schouder van het kind lopen zonder langs de keel te liggen. Vanaf 10 jaar mogen kinderen ook voorin de auto. Als er meer kinderen in een auto vervoerd worden en er is onvoldoende plaats achterin, mag er een kind voorin.

Deze en veel meer informatie is te lezen op :

www.preventionroutiere.asso.fr

www.preventionroutiere.asso.fr

Sinds 16 november 2010 mag u rechtsafslaan bij een verkeerslicht dat op rood staat. Maar (!) alleen indien dit speciaal aangegeven staat met een bord. De burgemeester moet dus bepalen voor welke kruispunten dit geldt. Overstekende voetgangers hebben nog steeds voorrang wanneer u rechtsaf slaat.

Informatie: www.securiteroutiere.gouv.fr

[Terug omhoog]

Vélô Toulouse, het Toulousaanse 'witte' fietsensysteem

Een van de recente verbeteringen is het « witte » fietsensysteem. Ook in onze buurt zijn er overal plekken waar de wit met rode fietsen geparkeerd kunnen worden. Er zijn ongeveer 250 van die vélos stations.

Er zijn verschillende formules: per dag, per week, per maand of per jaar. Als u één dag een fiets wilt huren via dit systeem dan kan dit zonder abonnement. Het eerste half uur wordt trouwens niet gerekend.

Een weekabonnement kost 5€ als basis, een maandabonnement 10€ en een jaarabonnement 25€ daarna kost het 50 cent voor een uur fietsen en vervolgens een euro voor ieder uur er bovenop. Om u te abonneren voor een weekabonnement: dat gaat via een credit card direkt aan de paal van een vélo station. Voor meer informatie of een maand- of jaarabonnement moet u surfen naar:

www.velo.toulouse.fr

[Terug omhoog]

Fietskaart en association Vélo

De gemeente Toulouse heeft een gratis fietskaart van Toulouse uitgegeven, waarin te zien is waar fietsstroken en fietspaden zijn. Busbanen zijn ook toegankelijk voor fietsers. Pas in de stad? Kijk niet vreemd op als de fietsstrook ineens over de stoep loopt, het fietspad plotseling ophoudt of dat u zich moet laveren door ingewikkelde hekjes, om nog maar niet te spreken over dubbelgeparkeerde auto's, loslopende honden op het fietspad of ander individualistisch gedrag. Il faut rester "cool" en 't Hollandse belerende vingertje blijft vast op het stuur (ook in de auto). Uit ervaring kan ik u vertellen dat dit erg agressief gedrag kan opwekken.

L'association Vélo is een actieve vereniging, die het « stadsfietsen » wil bevorderen, zodat iedereen, die dat wil, zich per fiets kan verplaatsen in Toulouse en omgeving. Ze zetten zich in voor de bevordering van de veiligheid van fietsers:

• door fietspaden, fietsstroken (bandes cyclables)
• door gevaarlijke kruispunten veiliger te maken
• door goede fietsrekken, zodat fietsen niet gepikt kunnen worden

Er zijn maandelijke vergaderingen en regelmatig worden er fietsdemonstraties georganiseerd en ze geven een driemaandelijks krantje uit.

Association vélo: tel: 05.61.54.05.35

www.multimania.com/velotlse

www.cartovelo.com, website waar fietsgidsen en kaarten worden verkocht.

Ik ben zelf lid van deze vereniging, want Toulouse zou een hele goede fietsstad kunnen zijn: mooi, vrij plat en dikwijls goed fietsweer, zeker in vergelijking tot Nederland. Ik neem altijd de fiets of de bus naar het centrum, om parkeerproblemen met de auto te vermijden. Maar met mijn dochtertje van 3 achterop, voel ik me niet op mijn gemak tussen jakkerende stadsbussen en auto's die vlak langs me scheuren. Mijn zegen hebt u als u een bijdrage geeft aan deze sympathieke vereniging (10 euro). Wie weet wagen steeds meer mensen zich op de fiets want fietsen en vooral mountainbiken is een behoorlijk populaire sport.

Fietsen rond Toulouse

Een gemakkelijk, vlak, geasfalteerd fietspad ligt langs het canal du Midi. Het enige nadeel zijn de vele gebruikers in het weekend, vooral als het mooi weer is: wandelaars met loslopende honden, rolschaatsers van allerlei niveau en fietsen in alle soorten en maten zijn er vooral in de buurt van Toulouse te vinden. Vanaf Ramonville en Castanet wordt het rustiger. Op zaterdagochtend doen velen hun boodschappen voor de hele week, dus dan is het ook wel rustig rond Toulouse.

Fietsen langs het canal du midi: guide No 1: Toulouse-Agde à vélo le long du canal du Midi (290 km), geschreven door J. Savary, 11de editie, Juni 2001. Te verkrijgen bij de Ass. Vélo, bij Boekhandel Ombres Blanches (50, rue Gambetta, 31.000 Tlse) en bij boekhandel Toulouse Presse (60, rue Bayard, 31.000 Toulouse. (05.61.62.82.10). Dit is een goede winkel voor wandel-, fiets- en autokaarten. Deze winkel is vlak in de buurt van het station en geopend van 8 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds. Goede kaarten voor mountainbiken zijn die van de IGN met schaal 1:50.000.

[Terug omhoog]

Fietsparcours in de Haute Garonne

In de Haute Garonne zijn verschillende fietsparcours uitgestippeld die over fietspaden gaan of fiets-'vriendelijk' zijn.

Zo is er de:

• Parcours de la Garonne: een fiets-'vriendelijk' parcours, dat ook over rustige kleine wegen gaat: 100 km tussen St. Bertrand de Comminges en Carbonne
• Parcours du Canal du Midi: 49 km fietspad tussen Toulouse en département Aude
• Parcours du Canal de Garonne: 21 km fietspad tussen Toulouse en département Tarn-et-Garonne
• Parcours de la Rigole de La Plaine: 17 km fietspad van Lac St Ferréol naar het Lac du Lenclas

Meer informatie op de site: www.haute-garonne.fr

[Terug omhoog]

Mountainbiken oftewel Vélo Tout Terrain (VTT) rond Toulouse

Dikwijls zijn GR wandelingen geschikt voor de mountainbike. Zie ook: toulouse.vtt.free.fr

Hier vindt u zowel routes rond Toulouse als in de streken eromheen.

Twee voorbeelden: In de Pays de Sault (zie op bovenstaande site onder "Quillan") zijn routes van allerlei moeilijkheidsgraden (gegradeerd net als bij ski: groen beginners, blauw: makkelijk, rood: gevorderden, zwart: fysiek èn technisch zwaarste klasse). U kunt een makkelijke tocht maken op de hoogvlakte rond Montségur. Zeker in het buitenseizoen een mooi uitje.

Een tocht rond Toulouse: Vanaf de wijk Rangueil (chemin des Roques Pech David) loopt een steil G.R.-pad omhoog naar Pech David. Ik feliciteer degene, die dit pad zonder een voet aan de grond te zetten met de fiets bestijgt. Hiervoor is een goede conditie vereist. Deze G.R. gaat vervolgens langs Ramonville, langs een botanisch pad naar Pechbusque. Terug via het Canal du Midi.

[Terug omhoog]

De spiegologie van het mountain biken

(artikel reeds in Drop of Stroopwafels verschenen)

Een van de prettige ervaringen van het wonen in het buitenland is de confrontatie met het onbekende en de ervaring dat wat men dacht door en door te kennen toch heel anders blijkt te zijn.

Dit overkwam mij toen ik een jaar of acht geleden voor het eerst op een mountain bike stapte. Als Nederlander weet ik wel wat fietsen is. Dagelijks stap ik op mijn trouwe, blauwe ros om boodschappen te doen of om mijn dochter naar school te brengen. In mijn geheugen staan fietsvakanties gegrift, waarbij ik bezakt en beladen door de Pyreneën trok tot aan Barcelona of door het regenachtige Nederland of Engeland. Ook maak ik vele fietstochten met mijn man en schoonpa door de Var, waarbij we af en toe haastig 80 kilometer asfalt vreten om vooral op tijd aan te treden voor de uitgebreide lunch bij mijn schoonmoeder, die niet van laatkomers houdt. Eten is nu eenmaal in de Franse cultuur en zeker in die van mijn schoonfamilie, een heilige zaak.

Met onze Toulousaanse vriendengroep, waarmee we 's winters skitochten maken en 's zomers bergwandelen en kletteren, besluiten we te gaan fietsen. Vol goede moed en zelfverzekerd bestijg ik daarom die eerste keer een mountainbike op een van de uitlopers van de Spaanse Pyreneeën. In een mediterraan landschap logeren we in een oud stadje, Alquezar dat aan de rand van een enorme kloof ligt, terwijl in de verte de nog besneeuwde toppen van het hooggebergte zijn te ontwaren.

Ik heb mijn gloednieuwe helm aangegespt. Met mijn wat versleten fietshandschoentjes, die al vele diensten hebben bewezen, vat ik het brede stuur met dikke rubberen handvatten aan, hetgeen vreemd aanvoelt. Die breedte maakt het mogelijk om met precisie te sturen, maar daar ben ik voorlopig nog niet aan toe. Vooral het opstappen tegen een helling op, waarbij de puntige stenen wegglibberen onder de toch zo brede en geprofileerde banden, blijkt geen sinecure. Vele malen ben ik die dag op- en afgestapt. Ik kan mij niet voorstellen dat ik ooit in staat zal zijn om mijn evenwicht op zo'n fiets te kunnen bewaren, al rijdend over dergelijk hobbelige paden en wegen, die bovendien nog stijgen en dalen.

De meer ervaren rijders in de groep (een vriendin neemt regelmatig deel aan wedstrijden) denderen langs me heen en wachten telkens op de staart van het peloton, die hijgend en puffend met het stuur in twee handen, maar ernaast lopend, probeert te volgen. Het is dus blijkbaar wel mogelijk te fietsen. Ik begin grote twijfels te krijgen over mijn eigen fietskunde. En dan naar beneden laveren op een smal wandelpad tussen flinke keien door of op paden met losse stenen of voelen hoe de wielen onder mij slippen in rul zand of in modderplassen. De natuur en het landschap compenseren het gebrek aan plezier dat ik bij deze exercities ervaar, waarbij mijn uithoudingsvermogen en humeur zo op de proef gesteld worden. Onverwacht blijk ik dus opnieuw te moeten leren fietsen of beter gezegd op een andere manier.

Een mountain bike heet in het Frans V.T.T. oftewel vélo tout terrain en dat is een juiste beschrijving: Het is de jeep onder de fietsen en men kan er allerlei terreinen mee beklimmen en afdalen. In vele sporten zijn er diverse niveaus en het is dus aan te raden om, dus niet te beginnen zoals ik gedaan heb, maar met een makkelijke variant: onverharde wegen die ook geschikt zijn voor 4x4-auto's (quat-quat, zoals dit uitgesproken wordt), stijgen en dalen meestal minder abrupt dan wandelwegen en zijn breder. De grote variatie aan landschappen maakt het mogelijk de hoogteverschillen te kiezen naar gelang de lichamelijke conditie. Bij gebrek aan decente fietspaden in dit land is het een plezier om te kunnen genieten van de natuur en het landschap zonder gestoord te worden door langsflitsende auto's. De vele versnellingen, schokbrekers in de voorvork en onder het zadel en bovendien een prettiger houding dan op een racefiets (al is het stuur even wennen) geven een bepaald comfort.

Nu ik mijn eerste ervaring verteld heb, wil ik u mijn laatste ervaringen niet onthouden. Het is met mountain biken zoals met piano spelen, talen leren en vele andere zaken: hoe langer en vaker je, je ermee bezig houdt, des te makkelijker en des te leuker het wordt. Mountain biken is een ludieke sport: de fiets is niet alleen een trapmachine, maar in verband met het terrein is er een constante aanpassing van het lichaam. Dat dit op bepaalde niveaus wel een bepaald uithoudingsvermogen, spierkracht, ervaring, inzicht en inzet van de berijder vergt, zal ik proberen duidelijk te maken. Overigens behoort mijn vriendengroep niet tot de categorie van jonge halfgoden met glanzende spieren, zonder een spatje vet. We zijn gewone types met werk, huishouden en dagelijkse zorgen tussen de 38 en 48 jaar. Onze conditie zal iets boven het gemiddelde zijn door regelmatig te sporten, maar sommigen moeten oppassen om niet een buikje te kweken, terwijl de schrijfster van dit epische artikel in het bezit is van een culotte de cheval (de uitdrukking vind ik te stuitend om te vertalen, dus dat doe ik dan ook niet).

We kiezen nu het pittoreske stadje, St Cirq-la-Popie, gelegen aan de rivier de Lot, een landschap dat eveneens bestaat uit kloven en hoogteplateaus (die overigens nooit vlak zijn). In tegenstelling tot de woeste verlatenheid van Alquezar, wemelt het hier in het buitenseizoen al van de Engelse, Nederlandse èn Franse toeristen, die we echter weinig in de natuur tegenkomen. Het landschap is vriendelijker, lieflijker, bosrijk, met vele gerestaureerde huizen en gehuchten. We hebben geluk met het weer, want het is droog, maar niet te warm om te fietsen. In Nederland zijn tochten van twintig à dertig kilometer een peulenschil. Hier ligt dat anders, want we hebben te maken met hoogteverschillen en de steilte en kwaliteit van paden en wegen. We volgen soms de G.R., die in principe voor wandelaars uitgestippeld zijn of trekken onze eigen lijn via de kaart. Het is de bedoeling om zoveel mogelijk asfalt en brede routes forestières te vermijden, want het is amusanter om smalle wandelpaadjes te nemen. Waar de hoogtelijnen zo bijeenkomen dat ze vrijwel grijze vlekken op de kaart vormen, zijn de steilste kloven. Sommige kloven bevatten paden, die langzaamaan naar boven gaan, anderen zijn te steil om te bestijgen. Bij het stijgen wordt intensief het lichtste verzet gebruikt: on mouline dans la semoule, oftewel we malen in het griesmeel, om uit te drukken dat we veelvuldig moeten trappen om omhoog te komen. Maar soms is het pad te steil: dan is er maar één oplossing: we hijsen onze fietsen dan omhoog langs het steile pad, al duwend en tillend. Maar als de zon dan ook even tussen de wolken doorkomt, hebben we 't flink warm. Boven aangekomen drinken we de laatste druppeltjes uit onze bidons of drinkzakken, gelukkig is er soms een kraan of fontein om bij te vullen.

Tussendoor worden grappen gemaakt, bij voorbeeld dat je bij het dalen niet vergeten moet om je mond dicht te doen, anders vliegen er insekten naar binnen ('t is helaas nog waar ook) en er wordt gediscussieerd of we van het bestegen pad zouden kunnen afdalen. Rotsen op het pad, soms zo hoog als flinke traptreden, kunnen niet bestegen worden, maar ervan afdalen is juist een spelletje. De kunst is om je zwaartepunt te verplaatsen door achter het zadel te gaan « zitten » en een bepaalde snelheid te hebben, want anders verliest de fietser zijn evenwicht. Van de fiets afstappen is in dergelijke gevallen geen onverstandig idee, maar sommige van mijn collega-fietsers vinden dit juist de krenten in de pap of beter vertaald « de kers op de taart »*. Chacun son goût.

Mijn inschatting van de grenzen van wat wel en niet mogelijk is, ligt iets anders. Vooral de heren in het gezelschap pakken af en toe een trappetje in een dorp. De praktijk wijst uit dat ze het er zonder kleerscheuren vanaf brengen en zelfs ik ben nu in staat van rotsen te dalen wat ik voorheen niet mogelijk gehouden had. Hier speelt behalve fysieke conditie, techniek en inzicht nog wat anders: namelijk wat zich in het hoofd afspeelt: waar ligt het angstniveau, hoe ver wil iemand gaan, is hij of zij een branieschopper of juist niet, komt er een stoot adrenaline vrij of is de uitputting nabij, zit iemand lekker in zijn lijf en kop en in hoeverre laat hij zich beïnvloeden door de groep.

We kennen elkaar, vertrouwen elkaar, maar soms is er ook de druk om te volgen, om niet teveel achter te raken, om hetzelfde te doen als de anderen. Engagement, heet dit in het Frans en speelt ook een rol bij andere bergsporten of bij kajakken, als het beginners- of toeristenniveau overstegen wordt. Als iemand er namelijk voor gaat, dan kan-ie namelijk in sommige gevallen ook niet meer terug, dus die keuze maken is belangrijk. Soms wordt veel concentratie, koelbloedigheid en inzicht vereist.

Want als je midden op een steile helling zit, kun je eigenlijk niet afstappen. Dat probeerde mijn vriendin Laure: ze kneep te hard in haar voorrem en kukelde over haar stuur, toen ze merkte dat ze het niet hield en wilde afstappen (maar bij het afstappen gaat het lichaam naar voren terwijl het achter het zadel moet blijven). Daarbij was ze haar fietshandschoentjes met leren versterking bij de handpalmen te vergeten, dus kon ze de dagen daarop niet meer remmen, dus niet meer fietsen. Dat een helm geen toneelattribuut is, lijkt me duidelijk.

Afgezien dat angst in het hoofd zit, werkt deze ook door in de spieren: ze verstijven en verkrampen, terwijl ze op spannende momenten juist mee moeten werken. Een ander aspect is het vertrouwen dat men heeft in het materiaal. Dat geldt bij voorbeeld ook als je aan een koord bungelt om ab te seilen bij het kletteren. Maar dat betekent tegelijkertijd dat het materiaal ook betrouwbaar moet zijn. Laure had een onbekende fiets zonder voethouders op de trappers, wat misschien een bijkomende oorzaak was voor haar val. Ik fietste achter haar en was net van de fiets afgestapt omdat ik het te steil vond. Thierry, mijn man, fietste voor haar zonder enig probleem te ervaren.

Zo moet er dus telkens door iedereen een afweging gemaakt worden tussen het ervoor gaan of niet. Meestal zijn dit soort stukken relatief kort: de paden veranderen snel van kwaliteit en steilte en het pad is nooit te steil om een stuk te lopen met de fiets aan de hand, als iemand afstapt. Bij sommige bergsporten (ook bij het bergwandelen) is een dergelijk engagement nog sterker. Bekend is bijvoorbeeld dat sommige mensen, die een berg beklimmen, vervolgens peentjes zweten bij het afdalen, omdat ze niet beseft hadden dat het terrein zo steil was.

Op makkelijk terrein vliegt het landschap in strepen langs mij heen, want ik concentreer me op het pad een paar meter voor mij, bedacht op eventuele hobbels en bobbels. Dan wordt het pad hobbeliger, waarbij ik moet denken aan het filmapparaat uit mij jeugd als mijn vader vakantiefilms draaide. Af en toe bibberde het beeld zodanig dat er een raadselachtig abstract kleurbeeld ontstond. Nu komt datzelfde gevoel bij me naar boven, terwijl ik naar beneden dender en ik rem dus af tot een acceptabeler kijkgevoel. Dit zijn dus de uiterste ervaringen. Er is een grote variatie en meestal voert het landschap ons langs hoogtes en dalen, soms op asfalt, soms op brede, soms op smalle wegen, soms moeten we met een vaartje beekjes oversteken. Maar altijd moeten we vigilant zijn en anticiperen.

Een gevaarlijke sport? Misschien, maar alles is relatief: bij een fietstochtje door Toulouse moet ik evenveel opletten en voel ik me kwetsbaarder, afhankelijk als ik ben van mijn medeweggebruikers in groot blik ....

In Frankrijk is de tegenhanger de uitdrukking la cerise sur le gâteau. Algemeen geliefd is de « forêt noire », die bestaat uit een chocoladetaart (die van het merk Alsa uit een pakje is erg lekker), die horizontaal doormidden gesneden wordt en waartussen een laag kersenjam gesmeerd wordt. Vervolgens wordt het geheel bedekt door een flinke laag slagroom, waarop geschaafde chocoladereep (hagelslag of vlokken zijn nog makkelijker) gestrooid wordt. Tot slot volgt de bekroning door een kers in het midden.

[Terug omhoog]