Fietsen in en rond Toulouse
- Fietsen
- Vélô Toulouse, het Toulousaanse 'witte' fietsensysteem
- Fietskaart en association Vélo
- Fietsparcours in de Haute Garonne
- Mountainbiken oftewel Vélo Tout Terrain (VTT) rond Toulouse
- De spiegologie van het mountainbiken
Toulouse wordt een steeds prettiger stad. Als u mensen spreekt, die hier al dertig jaar wonen, dan hoort u misschien de verhalen hoe vies (er waren nog open riolen) het hier was. Het was ook een arme stad.
Fietsen
Regels voor fietsuitrusting en veilig vervoer van kinderen. Welke fietsverlichting en reflectoren zijn eigenlijk verplicht ?
In Frankrijk zijn voor de fiets zowel voor- als achterremmen verplicht, een bel en reflectoren: wit/geel voor, rood achter en oranje van opzij. Bij onvoldoende licht of slecht zicht moet men een gele/witte voorlichting en rode achterlamp gebruiken.
Welk autozitje voor kinderen?
Kinderen moeten tot 3 jaar verplicht in een speciaal kinderzitje met gordels vastgemaakt zitten. Vanaf 3 jaar kunnen ze in een groter model zitten, waar ze soms met de gewone gordels in vastzitten. Tot ze 1m35 zijn, moeten ze op een stoelverhoger in de riem (die stoelverhogers kunnen overigens soms handig binnen dienst doen aan de eettafel). Groter dan 1m50 hoeven kinderen niet meer op een verhoger. Tussen 1m35-50 ligt het aan de auto, de gordel moet over de schouder van het kind lopen zonder langs de keel te liggen. Vanaf 10 jaar mogen kinderen ook voorin de auto. Als er meer kinderen in een auto vervoerd worden en er is onvoldoende plaats achterin, mag er een kind voorin.
Deze en veel meer informatie is te lezen op :
www.preventionroutiere.asso.fr
www.preventionroutiere.asso.fr
Sinds 16 november 2010 mag u rechtsafslaan bij een verkeerslicht dat op rood staat. Maar (!) alleen indien dit speciaal aangegeven staat met een bord. De burgemeester moet dus bepalen voor welke kruispunten dit geldt. Overstekende voetgangers hebben nog steeds voorrang wanneer u rechtsaf slaat.
Informatie: www.securiteroutiere.gouv.fr
Vélô Toulouse, het Toulousaanse 'witte' fietsensysteem
Een van de recente verbeteringen is het « witte » fietsensysteem. Ook in onze buurt zijn er overal plekken waar de wit met rode fietsen geparkeerd kunnen worden. Er zijn ongeveer 250 van die vélos stations.
Er zijn verschillende formules: per dag, per week, per maand of per jaar. Als u één dag een fiets wilt huren via dit systeem dan kan dit zonder abonnement. Het eerste half uur wordt trouwens niet gerekend.
Een weekabonnement kost 5€ als basis, een maandabonnement 10€ en een jaarabonnement 25€ daarna kost het 50 cent voor een uur fietsen en vervolgens een euro voor ieder uur er bovenop. Om u te abonneren voor een weekabonnement: dat gaat via een credit card direkt aan de paal van een vélo station. Voor meer informatie of een maand- of jaarabonnement moet u surfen naar:
Fietskaart en association Vélo
De gemeente Toulouse heeft een gratis fietskaart van Toulouse uitgegeven, waarin te zien is waar fietsstroken en fietspaden zijn. Busbanen zijn ook toegankelijk voor fietsers. Pas in de stad? Kijk niet vreemd op als de fietsstrook ineens over de stoep loopt, het fietspad plotseling ophoudt of dat u zich moet laveren door ingewikkelde hekjes, om nog maar niet te spreken over dubbelgeparkeerde auto's, loslopende honden op het fietspad of ander individualistisch gedrag. Il faut rester "cool" en 't Hollandse belerende vingertje blijft vast op het stuur (ook in de auto). Uit ervaring kan ik u vertellen dat dit erg agressief gedrag kan opwekken.
L'association Vélo is een actieve vereniging, die het « stadsfietsen » wil bevorderen, zodat iedereen, die dat wil, zich per fiets kan verplaatsen in Toulouse en omgeving. Ze zetten zich in voor de bevordering van de veiligheid van fietsers:
- door fietspaden, fietsstroken (bandes cyclables)
- door gevaarlijke kruispunten veiliger te maken
- door goede fietsrekken, zodat fietsen niet gepikt kunnen worden
Er zijn maandelijke vergaderingen en regelmatig worden er fietsdemonstraties georganiseerd en ze geven een driemaandelijks krantje uit.
Association vélo: tel: 05.61.54.05.35
www.cartovelo.com, website waar fietsgidsen en kaarten worden verkocht.
Ik ben zelf lid van deze vereniging, want Toulouse zou een hele goede fietsstad kunnen zijn: mooi, vrij plat en dikwijls goed fietsweer, zeker in vergelijking tot Nederland. Ik neem altijd de fiets of de bus naar het centrum, om parkeerproblemen met de auto te vermijden. Maar met mijn dochtertje van 3 achterop, voel ik me niet op mijn gemak tussen jakkerende stadsbussen en auto's die vlak langs me scheuren. Mijn zegen hebt u als u een bijdrage geeft aan deze sympathieke vereniging (10 euro). Wie weet wagen steeds meer mensen zich op de fiets want fietsen en vooral mountainbiken is een behoorlijk populaire sport.
Fietsen rond Toulouse
Een gemakkelijk, vlak, geasfalteerd fietspad ligt langs het canal du Midi. Het enige nadeel zijn de vele gebruikers in het weekend, vooral als het mooi weer is: wandelaars met loslopende honden, rolschaatsers van allerlei niveau en fietsen in alle soorten en maten zijn er vooral in de buurt van Toulouse te vinden. Vanaf Ramonville en Castanet wordt het rustiger. Op zaterdagochtend doen velen hun boodschappen voor de hele week, dus dan is het ook wel rustig rond Toulouse.
Fietsen langs het canal du midi: guide No 1: Toulouse-Agde à vélo le long du canal du Midi (290 km), geschreven door J. Savary, 11de editie, Juni 2001. Te verkrijgen bij de Ass. Vélo, bij Boekhandel Ombres Blanches (50, rue Gambetta, 31.000 Tlse) en bij boekhandel Toulouse Presse (60, rue Bayard, 31.000 Toulouse. (05.61.62.82.10). Dit is een goede winkel voor wandel-, fiets- en autokaarten. Deze winkel is vlak in de buurt van het station en geopend van 8 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds. Goede kaarten voor mountainbiken zijn die van de IGN met schaal 1:50.000.
Fietsparcours in de Haute Garonne
In de Haute Garonne zijn verschillende fietsparcours uitgestippeld die over fietspaden gaan of fiets-'vriendelijk' zijn.
Zo is er de:
- Parcours de la Garonne: een fiets-'vriendelijk' parcours, dat ook over rustige kleine wegen gaat: 100 km tussen St. Bertrand de Comminges en Carbonne
- Parcours du Canal du Midi: 49 km fietspad tussen Toulouse en département Aude
- Parcours du Canal de Garonne: 21 km fietspad tussen Toulouse en département Tarn-et-Garonne
- Parcours de la Rigole de La Plaine: 17 km fietspad van Lac St Ferréol naar het Lac du Lenclas
Meer informatie op de site: www.haute-garonne.fr
Mountainbiken oftewel Vélo Tout Terrain (VTT) rond Toulouse
Dikwijls zijn GR wandelingen geschikt voor de mountainbike. Zie ook: toulouse.vtt.free.fr
Hier vindt u zowel routes rond Toulouse als in de streken eromheen.
Twee voorbeelden: In de Pays de Sault (zie op bovenstaande site onder "Quillan") zijn routes van allerlei moeilijkheidsgraden (gegradeerd net als bij ski: groen beginners, blauw: makkelijk, rood: gevorderden, zwart: fysiek èn technisch zwaarste klasse). U kunt een makkelijke tocht maken op de hoogvlakte rond Montségur. Zeker in het buitenseizoen een mooi uitje.
Een tocht rond Toulouse: Vanaf de wijk Rangueil (chemin des Roques Pech David) loopt een steil G.R.-pad omhoog naar Pech David. Ik feliciteer degene, die dit pad zonder een voet aan de grond te zetten met de fiets bestijgt. Hiervoor is een goede conditie vereist. Deze G.R. gaat vervolgens langs Ramonville, langs een botanisch pad naar Pechbusque. Terug via het Canal du Midi.
De spiegologie van het mountain biken
(artikel reeds in Drop of Stroopwafels verschenen)
Een van de prettige ervaringen van het wonen in het buitenland is de confrontatie met het onbekende en de ervaring dat wat men dacht door en door te kennen toch heel anders blijkt te zijn.
Dit overkwam mij toen ik een jaar of acht geleden voor het eerst op een mountain bike stapte. Als Nederlander weet ik wel wat fietsen is. Dagelijks stap ik op mijn trouwe, blauwe ros om boodschappen te doen of om mijn dochter naar school te brengen. In mijn geheugen staan fietsvakanties gegrift, waarbij ik bezakt en beladen door de Pyreneën trok tot aan Barcelona of door het regenachtige Nederland of Engeland. Ook maak ik vele fietstochten met mijn man en schoonpa door de Var, waarbij we af en toe haastig 80 kilometer asfalt vreten om vooral op tijd aan te treden voor de uitgebreide lunch bij mijn schoonmoeder, die niet van laatkomers houdt. Eten is nu eenmaal in de Franse cultuur en zeker in die van mijn schoonfamilie, een heilige zaak.
Met onze Toulousaanse vriendengroep, waarmee we 's winters skitochten maken en 's zomers bergwandelen en kletteren, besluiten we te gaan fietsen. Vol goede moed en zelfverzekerd bestijg ik daarom die eerste keer een mountainbike op een van de uitlopers van de Spaanse Pyreneeën. In een mediterraan landschap logeren we in een oud stadje, Alquezar dat aan de rand van een enorme kloof ligt, terwijl in de verte de nog besneeuwde toppen van het hooggebergte zijn te ontwaren.
Ik heb mijn gloednieuwe helm aangegespt. Met mijn wat versleten fietshandschoentjes, die al vele diensten hebben bewezen, vat ik het brede stuur met dikke rubberen handvatten aan, hetgeen vreemd aanvoelt. Die breedte maakt het mogelijk om met precisie te sturen, maar daar ben ik voorlopig nog niet aan toe. Vooral het opstappen tegen een helling op, waarbij de puntige stenen wegglibberen onder de toch zo brede en geprofileerde banden, blijkt geen sinecure. Vele malen ben ik die dag op- en afgestapt. Ik kan mij niet voorstellen dat ik ooit in staat zal zijn om mijn evenwicht op zo'n fiets te kunnen bewaren, al rijdend over dergelijk hobbelige paden en wegen, die bovendien nog stijgen en dalen.
De meer ervaren rijders in de groep (een vriendin neemt regelmatig deel aan wedstrijden) denderen langs me heen en wachten telkens op de staart van het peloton, die hijgend en puffend met het stuur in twee handen, maar ernaast lopend, probeert te volgen. Het is dus blijkbaar wel mogelijk te fietsen. Ik begin grote twijfels te krijgen over mijn eigen fietskunde. En dan naar beneden laveren op een smal wandelpad tussen flinke keien door of op paden met losse stenen of voelen hoe de wielen onder mij slippen in rul zand of in modderplassen. De natuur en het landschap compenseren het gebrek aan plezier dat ik bij deze exercities ervaar, waarbij mijn uithoudingsvermogen en humeur zo op de proef gesteld worden. Onverwacht blijk ik dus opnieuw te moeten leren fietsen of beter gezegd op een andere manier.
Een mountain bike heet in het Frans V.T.T. oftewel vélo tout terrain en dat is een juiste beschrijving: Het is de jeep onder de fietsen en men kan er allerlei terreinen mee beklimmen en afdalen. In vele sporten zijn er diverse niveaus en het is dus aan te raden om, dus niet te beginnen zoals ik gedaan heb, maar met een makkelijke variant: onverharde wegen die ook geschikt zijn voor 4x4-auto's (quat-quat, zoals dit uitgesproken wordt), stijgen en dalen meestal minder abrupt dan wandelwegen en zijn breder. De grote variatie aan landschappen maakt het mogelijk de hoogteverschillen te kiezen naar gelang de lichamelijke conditie. Bij gebrek aan decente fietspaden in dit land is het een plezier om te kunnen genieten van de natuur en het landschap zonder gestoord te worden door langsflitsende auto's. De vele versnellingen, schokbrekers in de voorvork en onder het zadel en bovendien een prettiger houding dan op een racefiets (al is het stuur even wennen) geven een bepaald comfort.
Nu ik mijn eerste ervaring verteld heb, wil ik u mijn laatste ervaringen niet onthouden. Het is met mountain biken zoals met piano spelen, talen leren en vele andere zaken: hoe langer en vaker je, je ermee bezig houdt, des te makkelijker en des te leuker het wordt. Mountain biken is een ludieke sport: de fiets is niet alleen een trapmachine, maar in verband met het terrein is er een constante aanpassing van het lichaam. Dat dit op bepaalde niveaus wel een bepaald uithoudingsvermogen, spierkracht, ervaring, inzicht en inzet van de berijder vergt, zal ik proberen duidelijk te maken. Overigens behoort mijn vriendengroep niet tot de categorie van jonge halfgoden met glanzende spieren, zonder een spatje vet. We zijn gewone types met werk, huishouden en dagelijkse zorgen tussen de 38 en 48 jaar. Onze conditie zal iets boven het gemiddelde zijn door regelmatig te sporten, maar sommigen moeten oppassen om niet een buikje te kweken, terwijl de schrijfster van dit epische artikel in het bezit is van een culotte de cheval (de uitdrukking vind ik te stuitend om te vertalen, dus dat doe ik dan ook niet).
We kiezen nu het pittoreske stadje, St Cirq-la-Popie, gelegen aan de rivier de Lot, een landschap dat eveneens bestaat uit kloven en hoogteplateaus (die overigens nooit vlak zijn). In tegenstelling tot de woeste verlatenheid van Alquezar, wemelt het hier in het buitenseizoen al van de Engelse, Nederlandse èn Franse toeristen, die we echter weinig in de natuur tegenkomen. Het landschap is vriendelijker, lieflijker, bosrijk, met vele gerestaureerde huizen en gehuchten. We hebben geluk met het weer, want het is droog, maar niet te warm om te fietsen. In Nederland zijn tochten van twintig à dertig kilometer een peulenschil. Hier ligt dat anders, want we hebben te maken met hoogteverschillen en de steilte en kwaliteit van paden en wegen. We volgen soms de G.R., die in principe voor wandelaars uitgestippeld zijn of trekken onze eigen lijn via de kaart. Het is de bedoeling om zoveel mogelijk asfalt en brede routes forestières te vermijden, want het is amusanter om smalle wandelpaadjes te nemen. Waar de hoogtelijnen zo bijeenkomen dat ze vrijwel grijze vlekken op de kaart vormen, zijn de steilste kloven. Sommige kloven bevatten paden, die langzaamaan naar boven gaan, anderen zijn te steil om te bestijgen. Bij het stijgen wordt intensief het lichtste verzet gebruikt: on mouline dans la semoule, oftewel we malen in het griesmeel, om uit te drukken dat we veelvuldig moeten trappen om omhoog te komen. Maar soms is het pad te steil: dan is er maar één oplossing: we hijsen onze fietsen dan omhoog langs het steile pad, al duwend en tillend. Maar als de zon dan ook even tussen de wolken doorkomt, hebben we 't flink warm. Boven aangekomen drinken we de laatste druppeltjes uit onze bidons of drinkzakken, gelukkig is er soms een kraan of fontein om bij te vullen.
Tussendoor worden grappen gemaakt, bij voorbeeld dat je bij het dalen niet vergeten moet om je mond dicht te doen, anders vliegen er insekten naar binnen ('t is helaas nog waar ook) en er wordt gediscussieerd of we van het bestegen pad zouden kunnen afdalen. Rotsen op het pad, soms zo hoog als flinke traptreden, kunnen niet bestegen worden, maar ervan afdalen is juist een spelletje. De kunst is om je zwaartepunt te verplaatsen door achter het zadel te gaan « zitten » en een bepaalde snelheid te hebben, want anders verliest de fietser zijn evenwicht. Van de fiets afstappen is in dergelijke gevallen geen onverstandig idee, maar sommige van mijn collega-fietsers vinden dit juist de krenten in de pap of beter vertaald « de kers op de taart »*. Chacun son goût.
Mijn inschatting van de grenzen van wat wel en niet mogelijk is, ligt iets anders. Vooral de heren in het gezelschap pakken af en toe een trappetje in een dorp. De praktijk wijst uit dat ze het er zonder kleerscheuren vanaf brengen en zelfs ik ben nu in staat van rotsen te dalen wat ik voorheen niet mogelijk gehouden had. Hier speelt behalve fysieke conditie, techniek en inzicht nog wat anders: namelijk wat zich in het hoofd afspeelt: waar ligt het angstniveau, hoe ver wil iemand gaan, is hij of zij een branieschopper of juist niet, komt er een stoot adrenaline vrij of is de uitputting nabij, zit iemand lekker in zijn lijf en kop en in hoeverre laat hij zich beïnvloeden door de groep.
We kennen elkaar, vertrouwen elkaar, maar soms is er ook de druk om te volgen, om niet teveel achter te raken, om hetzelfde te doen als de anderen. Engagement, heet dit in het Frans en speelt ook een rol bij andere bergsporten of bij kajakken, als het beginners- of toeristenniveau overstegen wordt. Als iemand er namelijk voor gaat, dan kan-ie namelijk in sommige gevallen ook niet meer terug, dus die keuze maken is belangrijk. Soms wordt veel concentratie, koelbloedigheid en inzicht vereist.
Want als je midden op een steile helling zit, kun je eigenlijk niet afstappen. Dat probeerde mijn vriendin Laure: ze kneep te hard in haar voorrem en kukelde over haar stuur, toen ze merkte dat ze het niet hield en wilde afstappen (maar bij het afstappen gaat het lichaam naar voren terwijl het achter het zadel moet blijven). Daarbij was ze haar fietshandschoentjes met leren versterking bij de handpalmen te vergeten, dus kon ze de dagen daarop niet meer remmen, dus niet meer fietsen. Dat een helm geen toneelattribuut is, lijkt me duidelijk.
Afgezien dat angst in het hoofd zit, werkt deze ook door in de spieren: ze verstijven en verkrampen, terwijl ze op spannende momenten juist mee moeten werken. Een ander aspect is het vertrouwen dat men heeft in het materiaal. Dat geldt bij voorbeeld ook als je aan een koord bungelt om ab te seilen bij het kletteren. Maar dat betekent tegelijkertijd dat het materiaal ook betrouwbaar moet zijn. Laure had een onbekende fiets zonder voethouders op de trappers, wat misschien een bijkomende oorzaak was voor haar val. Ik fietste achter haar en was net van de fiets afgestapt omdat ik het te steil vond. Thierry, mijn man, fietste voor haar zonder enig probleem te ervaren.
Zo moet er dus telkens door iedereen een afweging gemaakt worden tussen het ervoor gaan of niet. Meestal zijn dit soort stukken relatief kort: de paden veranderen snel van kwaliteit en steilte en het pad is nooit te steil om een stuk te lopen met de fiets aan de hand, als iemand afstapt. Bij sommige bergsporten (ook bij het bergwandelen) is een dergelijk engagement nog sterker. Bekend is bijvoorbeeld dat sommige mensen, die een berg beklimmen, vervolgens peentjes zweten bij het afdalen, omdat ze niet beseft hadden dat het terrein zo steil was.
Op makkelijk terrein vliegt het landschap in strepen langs mij heen, want ik concentreer me op het pad een paar meter voor mij, bedacht op eventuele hobbels en bobbels. Dan wordt het pad hobbeliger, waarbij ik moet denken aan het filmapparaat uit mij jeugd als mijn vader vakantiefilms draaide. Af en toe bibberde het beeld zodanig dat er een raadselachtig abstract kleurbeeld ontstond. Nu komt datzelfde gevoel bij me naar boven, terwijl ik naar beneden dender en ik rem dus af tot een acceptabeler kijkgevoel. Dit zijn dus de uiterste ervaringen. Er is een grote variatie en meestal voert het landschap ons langs hoogtes en dalen, soms op asfalt, soms op brede, soms op smalle wegen, soms moeten we met een vaartje beekjes oversteken. Maar altijd moeten we vigilant zijn en anticiperen.
Een gevaarlijke sport? Misschien, maar alles is relatief: bij een fietstochtje door Toulouse moet ik evenveel opletten en voel ik me kwetsbaarder, afhankelijk als ik ben van mijn medeweggebruikers in groot blik ....
In Frankrijk is de tegenhanger de uitdrukking la cerise sur le gâteau. Algemeen geliefd is de « forêt noire », die bestaat uit een chocoladetaart (die van het merk Alsa uit een pakje is erg lekker), die horizontaal doormidden gesneden wordt en waartussen een laag kersenjam gesmeerd wordt. Vervolgens wordt het geheel bedekt door een flinke laag slagroom, waarop geschaafde chocoladereep (hagelslag of vlokken zijn nog makkelijker) gestrooid wordt. Tot slot volgt de bekroning door een kers in het midden.